Liftboy in fabriek voor zelfrijzend bakmeel

Vandaag stond voor VV Warffum C de uitwedstrijd tegen De Monnik op het programma. Uit op Schiermonnikoog. En als vader van een middenvelder meld ik me dan graag als chauffeur.

Vertrek om half negen uit Warffum. Eerst naar Lauwersoog, daarna met de veerboot naar Schier. Tenslotte met de bus naar het dorp. Om 11 uur floot de scheidsrechter voor het begin van de wedstrijd. Om 11.03 uur was het 3-0, de zeereis zat onze elf blijkbaar behoorlijk in de benen. Na een ruststand van 5-0 kon de nederlaag in de tweede helft met goed spel tot 6-0 worden beperkt.

Maar daar ging het eigenlijk niet om. Het was voorjaar en in de luwte op de tribune in “Stadion de Monnik” genoot het legioen volop van de zon. De beloning voor een lange dag. En in de kantine van De Monnik las ik een spreuk dat je (ik citeer uit mijn herinnering) zonder inspanning niet aan de top komt. “Dan kun je maar beter liftboy worden in een fabriek voor zelfrijzend bakmeel”.

Nou, met die wijsheid kan ik de toekomst weer tegemoet.

Erik de Graaf

Tatort: knooppunt Wittstock/Dosse

Op 30 november 1998 haalde ik mijn rijbewijs. Op veertigjarige leeftijd. “Het is goed voor het milieu als iedereen pas op mijn leeftijd gaat autorijden”, probeerde ik mezelf te rechtvaardigen. Sinds die “heuglijke” dag heb ik slechts één keer, in 1999, een bekeuring thuisbezorgd gekregen. Voor een paar kilometer te hard op de Afsluitdijk (nota bene!).

Vandaag ontving ik mijn tweede bekeuring. Uit Duitsland. Op de terugweg uit Berlijn heb ik op 25 februari blijkbaar te hard gereden op de Autobahn bij het Dreieck Wittstock/Dosse. Om precies te zijn: op de BAB 24 op kilometer 172,985. Waar ik 100 mocht heb ik (nach Toleranzabzug) 110 km/h geraasd. “Ich verwarne Sie hiermit mit einem Verwarnungsgeld von 10 EUR”, schreef de mevrouw van de Zentrale Buβgeldstelle.

Het aardige van een Duitse bekeuring is dat het bewijsmateriaal onmiddellijk meegeleverd wordt. Met een speciale gebruikersnaam en password kun je op de site van de politie in Brandenburg lezen wat je waar verkeerd hebt gedaan. Bovendien kun je drie foto’s van het delict bekijken. Helaas sta ik er niet zo leuk op. Sloeg ik net de maat van de muziek? Of had ik net in mijn neus gepeuterd? Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat ik de volgende keer op de BAB 24, vlak voor kilometerpaal 173 richting Hamburg, wat vriendelijker naar de camera zal lachen.

Erik de Graaf

Naar de Nationale Balletacademie

“Dit is toch het mooiste station van Nederland”, sprak mijn zoon gisterochtend in de stralende voorjaarszon op het bankje op perron 1 van station Warffum. Tot aan de horizon was het stokoude Groningse landschap te zien met in de verte de torenspitsen van Usquert, Stitswerd, Kantens en Middelstum. Zelfs de vuilnisstort lag er prachtig bij als een verdwaalde heuvel.

Het klonk als een vooruitgeschoven afscheid van Warffum. De trein bracht hem naar Amsterdam, waar hij ’s middags midden in de grote wereld auditie deed bij de Nationale Balletacademie. Midden in de danswereld, waarvan hij al jaren droomt dat het ook zijn wereld zal worden. Aan het eind van de middag belde hij naar huis. Opgetogen, met op de achtergrond de geluiden van de grote stad. Hij was aangenomen. Na zijn eindexamen kan hij er beginnen.

Erik de Graaf