Kredietcrisis

Lokale en provinciale overheden zijn voor miljoenen de boot ingegaan door het faillissement van IJslandse banken. Van de week kreeg ik een mail van iemand die wist dat ik me wel eens met provinciale politiek in Groningen bezighoud.

Zijn neef had een week voordat Icesave failliet ging het spaargeld van zijn 91-jarige demente oma van IJsland terug naar een Nederlandse bank gehaald. Hij had de koers van de IJslandse kroon zien vallen en daaruit de conclusie getrokken dat er een kapitaalvlucht gaande was. Net op tijd dus. Waarom konden alle duurbetaalde financiële experts niet voorzien wat zijn wakkere neef wel doorzag, vroeg hij zich af.

Ik snap dat ook niet. En wat ik ook niet snap is dat niemand luid heeft gewaarschuwd voor de IJslandse banken, terwijl toch ook allerlei gemeenten hun lokale miljoenen wél op tijd veiligstelden. Zo’n waarschuwing had ongetwijfeld wat miljoenen gered (en het IJslandse faillissement bespoedigd).

Zelf maak ik me geen geen zorgen over dubieuze bankrekeningen, zoals ik me ook nooit bezig heb gehouden met een renteprocentje meer of minder. Mijn spaargeld ligt bij een ideële bank, die ervoor zorgt dat het niet in landmijnen, kinderarbeid of milieuafbraak, maar in de duurzaamheid van de samenleving wordt belegd. Dat vind ik belangrijker dan het rentepercentage. Bij mijn bank “voor de wereld van morgen” kun je duurzaam en veilig sparen, staat op de site. En mocht het toch misgaan: ter geruststelling staat erbij dat particuliere spaarders dan ook tot 100.000 euro terugkrijgen. En daar zit ik ruim onder. Dat is een rijk en rustig gevoel.

Erik de Graaf