De “founding mothers & fathers” van GroenLinks lijken het er volgens NRC Handelsblad van gisteren over eens. De partij wordt tegenwoordig gedomineerd door de Politieke Partij Radicalen, de PPR van weleer. Het pacifisme van de Pacifistisch Socialistische Partij (PSP) is verstomd, evenals het arbeiderssocialisme van de Communistische Partij Nederland (CPN). GroenLinks klinkt vooral libertair, groen en sociaal-economisch niet al te links. Kortom: het PPR-geluid.
Het is geen nieuwe discussie, maar eentje die binnen de partij al langer wordt gevoerd. Hoewel de GroenLinkse bloedgroepen nauwelijks nog herkenbaar zijn worden de beginseldiscussies, vaak aangewakkerd door Kritisch GroenLinks, langs die oude bekende scheidslijnen gevoerd. Helaas, wat mij betreft, vaak als achterhoedegevecht.
Ik vraag me daarbij wel eens af of er in de afgelopen tien jaar geen nieuwe bloedgroep bijgekomen is, namelijk die van de ex-PvdA’ers. Hoeveel PvdA’ers zouden sinds het afscheid van de socialistische ideologie door Wim Kok in 1995 naar GroenLinks zijn overgestapt? Een ex-sociaaldemocraat vertelde me eens dat hij door de verrechtsing van de PvdA van het midden naar de linkervleugel was opgeschoven, zonder zelf al te veel van standpunt te veranderen. Uiteindelijk was hij links uit de PvdA gevallen en in GroenLinks terechtgekomen. Hij was geen uitzondering in mijn afdeling.
Erik de Graaf
de analyse in NRC begint op een tamelijk willekeurig punt. op het moment dat de onderhandelingen startten hadden de PSP en (vooral) de CPN al een deel van hun principiele standpunten verlaten of althans ondergeschikt gemaakt aan hun politiek functioneren (denk aan Ina Brouwer die na haar vertrek uit de Tweede Kamer zelfs ooit liet optekenen dat ze nooit communist geweest was). alleen al vanuit die optiek hebben de onderhandelaars de inbreng van die principes in GroenLinks minder nadruk gegeven dan de invulling van de posities, indachtig de opmerking van Wim de Boer over de 'mars door de instituties' (een oude CPN-leuze, overigens).
BeantwoordenVerwijderenblijft staan dat de resultaten op landelijk niveau tegenvielen. 'GroenLinks komt er aan!' zeiden de verkiezingsaffiches in 1989, maar uit de zes zetels die dat jaar behaald werden trok ik toen al de conclusie dat de kiezer vond 'GroenLinks moet er afblijven!'
Opmerkelijkg is natuurlijk wel dat GroenLinks bij de raadsverkiezingen van een half jaar later heel succesvol was, vooral in gemeenten waar behalve de PPR ook PSP en/of CPN de kar trokken.