WK-pilsjes

In 1974 was ik zestien. In een overmoedige bui besloot mijn vader dat we bij elk Nederlands doelpunt een pilsje zouden drinken. Dat werden er vijftien met tweemaal vier tegen Bulgarije (4-1) en Argentinië (4-0). Nederland haalde de finale, die we in een café in het Sauerland bekeken. West-Duitsland tegen Nederland begon goed, maar eindigde dorstig.

Vier jaar later ging ik het WK van 1978 voor mij aarzelend van start. Van de vijftien doelpunten zag ik de eerste drie niet. Ik had besloten het WK in Argentinië te boycotten. Uit protest tegen de junta en geïnspireerd door Bloed aan de paal van Bram & Freek. De eerste wedstrijd, 3-0 tegen Iran, zat ik op mijn kamer. Ik volgde het scoreverloop door het gejuich en het gespring van mijn familie in de huiskamer boven mij. Na de tweede wedstrijd (0-0 tegen Peru) gaf ik mijn boycot op. Het werden nog twaalf pilsjes tot en met de finale en een dertiende om die bal van Rensenbrink tegen de paal te verwerken.

Sinds 1978 heb ik niet meer structureel op Nederlandse doelpunten gedronken. Dit jaar wilde mijn zestienjarige zoon de traditie wel weer oppikken. We hebben niet op elk doelpunt geproost, maar vanavond staan voor ieder drie pilsjes klaar. De laatste drinken we pas in de laatste minuut van de verlenging. 3-2 tegen Spanje? Na verlenging? Is iedereen het ermee eens?

Erik de Graaf