Wilders wilde de hele tijd al niet

Eindelijk is het dan zover. Wilders stapt uit het formatieproces. Minder tierend en furieus dan ik vooraf had verwacht, maar wel met de boodschap dat de mislukking van de formatie van een rechts kabinet aan anderen en niet aan hem is te wijten.

Dit is waar Wilders naar mijn stelligste overtuiging al tijden op uit was. Breken met de potentiële coalitiepartijen en vol verontwaardiging beschuldigend wijzen naar anderen. Niemand wil met mij. Ik ben groot en zij zijn klein… Als een omgekeerde Calimero.

Anders kan ik het niet verklaren dat Wilders in de afgelopen weken zo provocerend uit zijn rechtse hoek kwam, terwijl hij zijn gesprekspartners eigenlijk aan zich moest binden. Van “ik zeg wat ik zeg”via “Bleker is een zeurpiet” tot “en voor de duidelijkheid: de PVV moet helemaal niks”. En als hij zich van tijd tot tijd voor het hele Nederlandse volk zo onbehouwen uitspreekt kan ik me goed voorstellen dat hij ook in de beslotenheid van de formatiekamer provoceert dat “de coalitiepartners rood zullen kleuren” (mooi politiek beeld overigens!), zoals Ab Klink deze week in zijn niet altijd even handige brief openbaarde. Misschien niet zo letterlijk, zodat de andere aanwezigen de mogelijkheid zagen zich niet in Klinks woorden te herkennen, maar wel in intentie.

“Wil Wilders zelf wel?”Vorige week vroeg ik dat al af in mijn blog. Volgens mij zocht hij al tijden naar de ideale mogelijkheid om het formatieschip te verlaten. Dit was er een. Misschien niet de allergunstigste, maar wel een goede. Van zijn finest hour, een onverzoenlijke rede in New York vlak na het CDA-congres, zou het toch niet meer komen. Dan nu maar.

Erik de Graaf