Coen

Een soort van speling der natuur
die met zijn mager linkerbeen
door alle soort defensies heen
zich slingert; van wie op de duur
de kalmste backs, ja hele horden,
zo’n beetje daas en crazy worden
en door wiens zo roemruchte rennen
reeds velen knots geworden bennen…

Een flits, een vlam, een vonk, een schicht
die onheil, die gevaren sticht,
die nooit met woorden zijn te doen:
een schier Homerisch heldendicht
zou taak en tolk zijn, tevens plicht:
Idool van onze dagen… COEN!

Phida Wolff, administrateur en geschiedschrijver van Feyenoord, eerde Coen Moulijn een jaar later in Jaarboek 2 van Topclub Feyenoord uit 1971 met bovenstaand gedicht. Een voetballer uit een voetbaltijd die niet meer bestaat. Voor Coen Moulijn ging je naar het stadion. Twee keer drie kwartier. En in de pauze imiteerde een fan jarenlang zijn onnavolgbare dribbels voor de tribune aan de lange zijde.

Als je Coen Moulijn achter een schaakbord op de middenstip zet stroomt de Kuip vol, was een bekende stelling in de jaren zestig en zeventig. En vol was de Kuip indertijd nog met 65.000 toeschouwers.

En voor Coen Moulijn tenslotte, fietste ik als jongetje van Vlaardingen naar Rotterdam-Zuid om hem in zijn kledingzaak aan de Langenhorst een handtekening te vragen. Zelf woonde hij in de flat boven de winkel op nummer 283. De adressen van de spelers stonden afgedrukt in de jaarboeken van Phida Wolff. Dat kon toen nog.

Maar Coen is niet meer. Hij is naar Laseroms en Happel. Vandaag is Coen Moulijn overleden aan de gevolgen van een herseninfarct.

Erik de Graaf