Ik zweef, maar waarheen?

Toen ik in 1977 voor het eerst mocht stemmen maakte ik een hokje onder de PPR-lijst rood. Daarna stemde ik tot 1989 op de PSP. Vervolgens trad het GroenLinkse tijdperk aan. Als actief partijlid en gemeenteraadslid in Eemsmond twijfelde ik geen moment aan wie ik mijn stem moest geven.
 
In april 2011 zegde ik mijn lidmaatschap van GroenLinks op, nadat de Tweede Kamerfractie instemde met de militaire politiemissie naar Afghanistan. De keuze voor de missie naar Kunduz was niet mijn enige punt van onvrede, maar wel de plens water die de emmer deed overlopen. De vrijages met het politieke midden en het lonken naar regeringsverantwoordelijkheid zinden mij al jaren niet, omdat ze naar mijn mening ten koste gingen van een principieel groen en vooral links geluid. De partijtop vervreemdde zich van haar basis.

De laatste maanden voel ik een soort electorale verwarring. Ik zweef, maar weet niet waarheen. Als partijloos kiezer heb ik ineens 22 partijen om op te stemmen, maar al bij globale beschouwing valt de overgrote meerderheid af. En bij zorgvuldiger bestudering blijft er uiteindelijk toch maar weer één partij over. Het meest groen, progressief en links, ondanks de verwatering. De PvdA is teveel een middenpartij geworden, die minstens zo hard naar rechts is opgeschoven als GroenLinks. En van de SP staan de partijcultuur en de Europa-standpunten me niet aan. Ondanks al mijn bezwaren en mijn kromme tenen zweef ik toch weer naar GroenLinks.

Het ziet ernaar uit dat de verkiezingen van woensdag tot een grote nederlaag voor GroenLinks zullen leiden. Ik hoop dat zes zetels (als die al gehaald worden) niet als een winst van twee ten opzichte van de laatste opiniepeilingen worden bejubeld, maar als een zware nederlaag van vier zetels. Ik hoop ook dat zo’n nederlaag leidt tot een herbezinning op de uitgangspunten van groene en linkse politiek. Alleen dan heeft een nederlaag nut.

Erik de Graaf