Tot aan zijn middel staat hij in het zoute water, aan de rand van Nederland. In zijn linkerhand zijn peilstok. Met zijn rechterhand boven zijn ogen tuurt hij over het Wad in de eindeloze verte. In het noordwesten ziet hij, als het niet te nevelig is, Schiermonnikoog liggen. Richting noordoosten ziet hij altijd wel een schim van de Rottums en recht vooruit heeft hij vrij uitzicht tot aan Noorwegen toe. Nou ja, bij wijze van spreken.
De IJzeren Wadloper staat sinds 2008 ten noorden van Pieterburen bovenop de zeedijk. Voor die tijd stond het roestvrijstalen beeld van kunstenaar Harm Blanken uit Nuis een kwart eeuw in het haventje van het wadloopdorp. Totdat grappenmakers hem bij wijze van oudejaarsstunt aan de dijk zetten. Een goed idee, vond de gemeente blijkbaar. En Rijkswaterstaat gaf toestemming om hem er te laten staan. Wat niet vanzelfsprekend was in verband met de veiligheid van de zeewering.
Eigenlijk is hij dus een wadloper, maar ik noem hem altijd de dijkwachter. Bovenop de zeedijk, de waker tegen de elementen, bekijkt hij of alles zijn gewone loop neemt. Is er storm op komst? Zijn er schepen in de problemen? Loopt het vee er goed bij? Precies zoals de voogden van Rottumeroog, of ze nu Van Dijk of Toxopeus heetten, eeuwenlang over het Waddengebied waakten. En Rijkswaterstaat op een andere manier nog steeds.
Afgelopen weekend kwam ik hem weer tegen op een fietstocht via Pieterburen door de Linthorst Homanpolder naar de Waddendijk. Nooit kan ik hem zomaar voorbijfietsen. Mijn dijkwachter heeft tenslotte het mooiste uitzicht van het land. Over wolken en wad, de enige overgebleven oorspronkelijke vormen van natuur in Nederland. Dat vond in ieder geval Geert Mak in Het ontsnapte land uit 1998. Maar vergeet de rust niet, de frisse lucht en ’s nachts de duisternis. Reden om er zuinig op te zijn. Ik zette mijn fiets tegen de roestkleurige sokkel van de IJzeren Wadloper en genoot een poosje samen met hem van het majestueuze uitzicht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten