“Weleens van Douwen
gehoord? Ik veronderstel van niet”, las ik vrijdag in een mail. “Douwen? Geen
idee”, dacht ik. De mailschrijver stelde me al snel gerust. “Je bent niet de
enige. Douwen is een gehuchtje in het Marnegebied, in het rustieke midden
tussen Leens, Warfhuizen en Zuurdijk”.
Als je de kans krijgt een gehucht
aan de vergetelheid te ontrukken mag je niet lang aarzelen, vind ik. Dus maakte
ik een afspraak voor de volgende dag. Onderweg er naartoe besloot ik de
noodzaak van mijn missie te onderzoeken. “Kent u de weg hier in de buurt”,
vroeg ik aan een verkeersregelaar bij de maandelijkse streekmarkt bij Verhildersum.
Hij antwoordde dat hij in Ulrum woonde, met een gezicht van kom-maar-op-met-je-vraag.
“Hoe kom ik met de fiets in Douwen?” De man keek me verbaasd aan. “Douwen?” Een
voorbijgangster uit Leens kon hem niet helpen. Er zat niets anders op dan toe
te geven dat ik naar de bekende weg had gevraagd. Douwen ligt bij Het Stort,
verklapte ik hem. “Oh, maar dan moet je bij die brug het fietspad nemen”, wees
hij me de weg. Tien minuten later was ik “op Douwen”, zoals ik het volgens de
bewoners moest zeggen.
Drie boerderijen rond de
Douwenstertil over het Warfhuisterloopdiep. Meer is Douwen niet. Toch is het nauwelijks
kleiner dan zeshonderd jaar geleden. In de late middeleeuwen was Douwen eigendom
van het klooster Bloemhof in Wittewierum. Sinds die tijd bleven de boerderijen
altijd in bedrijf, hoewel er natuurlijk wel veel veranderde. De oudste schuur
op Douwen 1 is nu van 1808, liet Wieger van der Steeg ons zien. Hij was in 1948
als vierjarige jongen op de boerderij komen wonen, met zijn ouders en zijn
oudere broer. Zijn broer zette het bedrijf voort, maar is inmiddels opgevolgd
door de volgende generatie. Een paar weken geleden zetten ze de naam Douwen met
grote letters op de schuur. Duidelijk zichtbaar vanaf de Trekweg en de
Douwenstertil. Om het gehucht weer een gezicht te geven. Douwen leeft voort.
Erik de Graaf
Leuk artikel en leuk geschreven.
BeantwoordenVerwijderen