Een dag om nooit te vergeten

Ik heb weleens een leukere verjaardag gehad. ’s Ochtends om vijf voor negen logde ik op twee computers in op de SNN-site. Op jacht naar de subsidie voor verduurzaming en verbetering in Groningen. Een computer voor onszelf, de andere voor mijn moeder aan de andere kant van het dorp. Ze gaat op haar zesentachtigste aan de zonnepanelen. Op naar een duurzame toekomst.

Veel Groningers (en Drenten) maakten terecht aanspraak op 10.000 euro na tientallen jaren van nog voortdurend aardgaswinningsleed. Al van tevoren was duidelijk dat de beschikbare pot geld te klein was. Dat kon weleens een loterij worden, dacht ik. En in het spel had ik nauwelijks succes meer sinds ik in 1969 een platenbon won, als enige inzender van een rebus.

Om 9.43 uur had ik 27.104 wachtenden voor me en 154 minuten geschatte wachttijd. Mijn moeder stond op 31.345 en had 101 minuten voor de boeg. Vreemd. Het leek me goed de cijfers bij te houden. Tussendoor las ik een boek, wandelde ik met mijn vrouw rond het dorp en nam ik felicitaties in ontvangst. Om 16.34 uur was ik gestegen naar plek 11.671, maar gek genoeg was mijn geschatte wachttijd na bijna zeven uur verdubbeld.

Tegen zessen gingen we een uurtje naar mijn moeder. Zo kon ze haar oudste zoon feliciteren en een mooi boek schenken (dat ik door de lockdown zelf had moeten kopen). Daarna snel naar huis om de stand te bekijken. Nog 8.000, mijn moeder 10.000. Maar dan krimpt plotseling mijn groene balk: weer 25.587 wachtenden voor me. Ik sta erbij en ik kijk ernaar. Hoe kan dit? Mijn oude moeder blijft stabiel.

Spannend. De SNN verwacht dat het subsidieplafond voor middernacht wordt bereikt. De tijd verstrijkt, de wachtrij slinkt. Om 23 uur staat mijn moeder op 35 minuten wachttijd, maar het wordt steeds krapper. De reële minuten gaan sneller dan de geschatte wachttijd. Ze is ook kansloos, maar ik wil zien wat er om 00.00 uur gebeurt. Als een Elfstedentochtschaatster wordt ze op de Bonkevaart van het ijs geplukt. In het zicht van de finish. Nog 28 wachtenden, 2 minuten. Geen kruisje. Geen subsidie.

Ach, geen medelijden. We redden ons wel. Maar die procedure voelde oneerlijk, onbegrijpelijk willekeurig en vernederend. Respectloos. Niet alleen voor de “verliezers”, ook voor de “winnaars”. Spelregels werden tijdens de loterij veranderd. Toen ik 17.000 plaatsen werd terug gezet grapte een vriend dat ik door was naar de volgende ronde van 2023. Maar die komt nu ineens niet. Is dit de betrouwbare overheid? De nieuwe staatssecretaris vond de regeling een groot succes. Hopelijk gaat de nieuwe bestuurscultuur pas later in.

Nog bedankt voor de onvergetelijke dag.

Erik de Graaf