Albert Camus: solidariteit en voetbal

Vijftig jaar geleden, op 4 januari 1960, kwam Albert Camus om het leven bij een auto-ongeluk. Een treurig einde voor de winnaar van de Nobelprijs voor de literatuur van 1957. Temeer daar Camus een grote hekel aan autorijden had. Hij ging liever met de trein. Hulpverleners deden een bittere vondst in Camus’ broekzak: een treinkaartje naar huis voor dezelfde dag. Blijkbaar had hij op het allerlaatste moment besloten met een vriend mee te rijden.

Behalve goed schrijven kon Camus ook een aardig balletje trappen. Hij was keeper van het elftal van de Universiteit van Algiers, dat in de jaren dertig een aantal belangrijke Noord-Afrikaanse prijzen in de wacht sleepte. Al vroeg moest hij stoppen met voetbal als gevolg van tuberculose. Maar toen Camus jaren later door een vriend werd gevraagd of het voetbal of het theater het meest voor hem had betekend, antwoordde hij zonder aarzeling: voetbal.

“Alles wat ik over solidariteit weet, heb ik bij het voetbal geleerd”, schijnt ook een uitspraak van hem te zijn geweest. Een jaar of wat geleden ontving ik een ansichtkaart van die strekking. Of die deugd nog steeds opgaat vraag ik me af. Bij ADO Den Haag niet altijd, heb ik de indruk.

Erik de Graaf