Ik heb er lang over gedaan, maar vorige maand is het er toch van gekomen. Na vele jaren van actieve politiek heb ik mijn lidmaatschap van GroenLinks opgezegd.
Al langer volgde ik de politieke daden van GroenLinks met gekrulde tenen. Ik was al enkele jaren lid uit gewoonte en uit verbondenheid met de krimpende, linkse minderheid binnen de partij. Eind vorig jaar heb ik me gemengd in de discussie over de missie naar Kunduz, die nog steeds naar mijn mening militair is en niet politioneel. In blogs op de Planeet Groenlinks, in discussies in het noorden, binnen Kritisch GroenLinks en op het congres in Utrecht in februari heb ik gewezen op de politieke en militaire risico’s van de missie. Bovendien zijn er niet-militaire, politieke alternatieven aangedragen om Afghanistan vooruit te helpen. Helaas vonden die weinig gehoor. De discussie over Kunduz had voor mij op het congres een teleurstellende afloop. Vorige maand, op 26 april, werd de missie “in een rare show” (ik was dat “gek genoeg” eens met generaal Couzy) bezegeld.
De keuze voor de omstreden missie naar Kunduz was niet mijn enige punt van onvrede. Ook het lonken naar het politieke midden, en met name naar D66, zinde mij al jaren niet. Langzaam maar zeker brokkelde de basis af, die mij met de GroenLinkse politiek verbond. En dan levert dat politieke ergernissen en ergernisjes op, die stukje bij beetje een emmer vullen. De bijzondere wisseling van de w/macht eind 2010 bijvoorbeeld vond ik, nog geen half jaar na het congresbesluit om Femke nog een termijn te gunnen, geen partijdemocratisch hoogstandje. In april irriteerde mij het voorstel van kamerlid Liesbeth van Tongeren om een referendum te houden over kernenergie. Hierdoor werd van de mogelijke bouw van nieuwe kerncentrales een strategische discussie gemaakt, terwijl ik een principieel “nee, bedankt!” wilde horen. En toen ik kamerlid Bruno Braakhuis op 26 april in Nieuwsuur “namens D66 en GroenLinks” over de bankencrisis hoorde praten voelde ik mij op geen enkele manier door hem politiek vertegenwoordigd.
De emmer was vol. Overvol. De bekende druppel deed hem overlopen. Vorige maand schreef ik het partijbureau om mijn lidmaatschap van GroenLinks met pijn in mijn hart op te zeggen. Ik blijf echter groen. En links ook. Ik moet alleen nog zien hoe ik daar voortaan uiting aan geef.
Erik de Graaf
Juiste beslissing. Het zijn geen losse incidenten. Er zit iets structureel fout. De top levert principes in om coalitie-waardig over te komen bij andere partijen. En neemt daarvoor afstand van principiëlere activisten aan de basis. De partij is minder groen geworden, en zelfs nog minder links.
BeantwoordenVerwijderenjammer, maar begrijpelijk. een verlies voor de partij, zowel in het noorden als landelijk. door het vertrek van gemotiveerde mensen wordt na de top ook de basis van de partij minder groen en minder links. terwijl nederland GroenLinks juist zo hard nodig heeft. het ga je overigens goed en ik hoop je terug te zien.
BeantwoordenVerwijderen