Morgen wordt Feyenoord kampioen, dat
zit er tenminste dik in. Vandaag is het 47 jaar geleden, dat Feyenoord als
eerste Nederlandse voetbalclub de Europacup voor landskampioenen won. Een
herinnering met wat plaatjes uit mijn Feyenoord-plakboek uit het seizoen 1969-1970. En een tip voor
twaalfjarigen die overmorgen niet van hun moeder naar de Coolsingel mogen.
Na verlenging werd de finale in
Milaan met 2-1 van het Schotse Celtic Glasgow gewonnen. Doelpunt van Bengt Ove
Kindvall (spreek uit: Oewe Tsjintwal). Televisiecommentator Herman Kuiphof
(spreek uit: HerrMann Tsjuiphof) riep: “Hoe is het mogelijk, hoe is het
mogelijk? Het was mogelijk. De Europacup I kwam voor het eerst naar Nederland.
De volgende dag stonden 140.000 fans op de Rotterdamse Coolsingel voor de
huldiging van de kampioenen. Bijna iedereen was er voor mijn gevoel, behalve
ik. Ik mocht niet van mijn moeder. Ze vond het niet verantwoord om een jongen
van twaalf naar die drukte te laten gaan. En mijn vader kwam niet op het idee
om me te begeleiden op die dag van mijn leven. Veel vergelijkbare voetbaldagen
zijn er sindsdien niet geweest. Toegegeven.
Twee dagen na de overwinning
der overwinningen vierde ik mijn eigen feestje. Op vrijdag 8 mei 1970
fietste ik met mijn vriendje Gerco Visser vanuit Vlaardingen dwars door
Schiedam en Rotterdam naar Zuid. Uiteraard zonder dat ik dat mijn moeder
verteld had. Uit Topclub Feyenoord Jaarboek No. 1 van Phida Wolff had ik de
adressen van mijn favoriete spelers uit mijn hoofd geleerd. Eerst reden we naar
de Immanuel Kantstraat, waar mijn held van het winnende doelpunt in een flat op
nummer 236 woonde. Het duurde even voor de lift beneden was om ons naar de (in
mijn herinnering) zevende of achtste verdieping te brengen. Toen de liftdeur
open ging stond daar niemand minder dan “Kein Geloel”-Ernst-Happel, waarvan ik
al wist dat hij op nummer 348 woonde. Happel nam onze hartelijke felicitaties
op karakteristieke wijze brommend in ontvangst.
Boven aangekomen belden we aan. Ove
[Oewe] deed persoonlijk åpen [Zweeds voor open]. We
feliciteerden hem, kregen een handtekening en vertrokken tevreden naar onze
volgende held. En daar laat mijn geheugen me een beetje in de steek. In mijn
herinnering woonde Van Hanegem in dezelfde flat, maar volgens mijn roemruchte Topclub
Feyenoord woonde hij een paar straten verder aan de Molenvliet op
nummer 76. Waarschijnlijk was ik een poosje verdoofd door de ontmoeting met de
matchwinner. We zijn dus blijkbaar nog vijfhonderd meter naar de
Molenvliet gefietst.
Mijn geheugen functioneert weer vanaf het moment dat we op nummer 76 aanbelden. Truus van Hanegem opende de deur. Keurig netjes vroegen we of meneer Van Hanegem thuis was, omdat we hem wilden feliciteren met de Europa Cup. Aanvankelijk bleven we voor de deur staan, maar toen we op Truus’ vraag antwoordden dat we helemaal uit Vlaardingen waren komen fietsen moesten we binnenkomen. “Helemaal uit Vlaardingen, Willem”, riep ze door de gang. Alsof Vlaardingen achter Milaan lag. Vol respect voor onze prestatie ontving de kersverse Europees kampioen ons in zijn bescheiden huiskamer. Na een glaasje prik, een koekje, een handtekening en veel vriendelijke woorden fietsten we het hele stuk terug naar Vlaardingen.
Mijn geheugen functioneert weer vanaf het moment dat we op nummer 76 aanbelden. Truus van Hanegem opende de deur. Keurig netjes vroegen we of meneer Van Hanegem thuis was, omdat we hem wilden feliciteren met de Europa Cup. Aanvankelijk bleven we voor de deur staan, maar toen we op Truus’ vraag antwoordden dat we helemaal uit Vlaardingen waren komen fietsen moesten we binnenkomen. “Helemaal uit Vlaardingen, Willem”, riep ze door de gang. Alsof Vlaardingen achter Milaan lag. Vol respect voor onze prestatie ontving de kersverse Europees kampioen ons in zijn bescheiden huiskamer. Na een glaasje prik, een koekje, een handtekening en veel vriendelijke woorden fietsten we het hele stuk terug naar Vlaardingen.
Erik de Graaf
Geen opmerkingen:
Een reactie posten