Aartsconservatieve Bart de Wever

Het Vlaamse deel van de Belgische parlementsverkiezingen lijkt vandaag gewonnen te zijn door de N-VA, de Nieuw Vlaamse Alliantie van lijsttrekker Bart de Wever. De oerconservatieve Vlaams nationalisten, over het algemeen echter zonder de xenofobe trekken van het racistische Vlaams Belang, kregen vandaag in Vlaanderen bijna één van elke drie stemmen.

Van 1995 tot 1999 ontmoette ik lijsttrekker Bart de Wever regelmatig op bijeenkomsten van een groepje politieke historici met proefschriftambities. Er zijn fraaie werken uit dat groepje voortgekomen, maar op twee boeken is het wachten nog steeds. Mijn eigen onderzoek naar de politieke cultuur in de jaren vijftig ligt in stapels papieren in een hoek van mijn studeerkamer te verstoffen en hoe het met het onderzoek naar naoorlogse Vlaamse partijvorming van De Wever gaat weet ik niet. Vermoedelijk zal hij voorlopig geen tijd voor historisch onderzoek hebben. De N-VA wil van Vlaanderen een autonome republiek maken.

Ten tijde van onze discussiebijeenkomsten over politieke geschiedenis stond de politieke toekomst van Bart de Wever nog in de sterren. Maar in de manier waarop ik hem in de afgelopen jaren op de Belgische televisie (zo noemt ik Eén en Canvas nog maar gewoon) als Vlaams nationalistisch politicus zag acteren was hij nog heel herkenbaar. Deskundig, erudiet, gevat, maar altijd op zijn hoede. Bijna wantrouwend zelfs, want lang niet alle collega-historici (waaronder ook SP’er Ronald van Raak) namen De Wever serieus in zijn Vlaamse droom. De Wever toonde zich op onze bijeenkomsten als een aartsconservatieve Vlaming uit de school van Edmund Burke, zoals hij dat als N-VA-leider ook doet.

Bepaald niet iemand om het mee eens te zijn, maar wel humoristisch in de omgang. Tijdens een cafébezoek na een van onze discussiebijeenkomsten bekritiseerde Bart de Wever met veel humor zijn ouders voor het feit dat ze hem net als zijn oudere broer B. de Wever hadden genoemd. Bruno de Wever was al hoogleraar geschiedenis aan de Universiteit van Gent. Bart vond het maar verwarrend, vooral omdat hij in de schaduw van zijn broer stond, terwijl hij duidelijk de ambitie had daar uit te komen. Dat is inmiddels gelukt, lijkt me. Bart is al een poosje B. de Wever nummer 1. Tegenwoordig vindt Bruno de Wever het waarschijnlijk uiterst lastig net als zijn broer als B. de Wever door het leven te gaan.

Erik de Graaf