Reis door mijn darmen

Koos de Graaf was mijn grootvader. Hij overleed op zijn zevenenvijftigste aan darmkanker. In 1951 was dat, zeven jaar voor mijn geboorte. Kees de Graaf was zijn zoon, is mijn vader. Hij hoorde op zijn zevenenvijftigste dat hij darmkanker had en dacht dat zijn laatste uur geslagen had. Hij had niet met de medische vooruitgang gerekend. Na een operatie en flink wat kuren werd hij genezen verklaard.

Over een maand word ik zevenenvijftig. Mijn huisarts vond dat ik met mijn familiegeschiedenis vanaf mijn vijftigste om de zes jaar mijn darmen moest laten lezen. Voor de tweede keer dronk ik gisteren en vanochtend vier liter van een smerige laxerende drank, die me op een of andere manier steeds aan behangerslijm doet denken (terwijl ik die toch nog nooit gedronken heb). Dat was om mijn dikke darm leeg te spoelen om hem schoon aan de maag-, darm- en leverarts te tonen.

Om tien uur vanochtend lag ik op mijn linkerzij en zag op een beeldscherm naast mijn ziekenhuisbed hoe een camera en een lampje een fascinerende reis maakten door mijn anderhalve meter lange dikke darm, die in een omgekeerde U-vorm in mijn buikholte ligt. De route liep van de endeldarm tot aan de dunne darm en weer terug. Zalmroze welvingen passeerden het beeldscherm met her en der een zonnebloempit die het geweld van de “behangerslijm” had weerstaan. De ringvormige insnoeringen, die mijn voedsel dagelijks door mijn interne sluizencomplex leiden, leken op malse inktvisringetjes.

Het zag er prachtig uit. En gezond. Het ziet er niet naar uit dat ik mij op mijn zevenenvijftigste een familietraditie voortzet. Dat lucht toch op.

Erik de Graaf