Valse vrienden

Onlangs schreef ik een stukje over een in Dresden geborenWarffumer. Op zijn twaalfde keerde hij met zijn ouders naar Nederland terug. Het was 1949. In de Tweede Wereldoorlog had hij door de difterie een gehoorbeschadiging opgelopen.  

Teruggekeerd in het Noord-Groninger land van zijn vader moest hij naar een Warffumer basisschool. Zonder dat hij al te veel Nederlands verstond, laat staan Gronings. Door zijn taalachterstand en zijn gehoorprobleem werd hij een klas lager geplaatst dan zijn leeftijdsgenoten.

Zijn nieuwe klasgenoten bekeken de vreemdeling met belangstelling. Hij is doof, riepen ze. Zo hard blijkbaar dat de Dresdner Warffumer het wel hoorde. Maar verstaan is iets anders. Huilend riep hij terug dat hij "nicht doof" was. Hij verstond "doof" als een Duits woord met "dom" als betekenis.

Falsche Freunde: woorden die in het Duits en het Nederlands hetzelfde klinken, maar een heel andere betekenis hebben. Dat kan tot lelijke misverstanden leiden. Dat de nieuwe klasgenoot doof was hadden de Warffumer kinderen goed door. Het duurde even voordat de nieuweling doorhad dat ze niet bedoelden dat hij dom was. Inmiddels kan hij erom lachen.

Erik de Graaf