Voetbalexcessen

Wat een gekte in het afgelopen weekend. Je gaat van Groningen naar de Amsterdamse Arena voor een voetbalinterland van Nederland tegen Schotland. Je laat je vollopen, piest een trein onder en slaat een conducteur in burger (zo begreep ik) bewusteloos. Snapt u het nog?

In Abidjan werd ook internationaal gespeeld. Ivoorkust tegen Malawi. Voor de wedstrijd stortte een muurtje in. Gevolg: 22 doden en 132 gewonden. De wedstrijd gaat gewoon door. Ivoorkust wint met 5-0. De spelers juichen na elk doelpunt. In de hoofdstad wordt de overwinning gevierd. Snapt u het nog?

Ik snap er niets van.

Erik de Graaf

Struisvogelpolitiek: kernenergie

Daar gaat ie weer. Een nieuwe ronde in de discussie over een kerncentrale in de Eemshaven is vanochtend door het Dagblad van het Noorden ingeluid. Uit de Barometer van het Noorden zou blijken dat 58% van de noordelingen (volgens dit onderzoek Groningers en Drenten) “de bouw van een kerncentrale bij de Eemshaven aanvaardbaar” vindt.

Zoals altijd wordt de kernenergie als een duurzaam antwoord is op het klimaatprobleem gepresenteerd. Dat is allesbehalve terecht. Ten eerste is om kerncentrales te laten draaien uranium nodig. En daarvoor geldt net als voor olie en gas op den duur het bekende “op is op”. Het enige “duurzame” is het radioactieve afval, dat nog eeuwenlang een gevaar voor de mensheid zal blijven vormen, maar dat is een “duurzaamheid” die we niet zouden moeten wensen.

Ten tweede voorkomt kernenergie (anders dan de atoomindustrie het voorstelt) niet de uitstoot van het broeikasgas CO2. De opwekking van kernenergie zelf is in vergelijking met die van kolen- of gasgestookte centrales CO2-arm, maar de bouw van een kerncentrale en de winning en verrijking van uranium zijn juist zeer energie-intensief en gaan met veel CO2-uitstoot gepaard.

En tenslotte brengen kerncentrales serieuze veiligheidsproblemen met zich mee. In een commentaar stelt het Dagblad van het Noorden dat kerncentrales tegenwoordig veiliger zijn dan die van het gevreesde Tsjernobyl, maar volgens de ex-directeur van een kerncentrale in het Zweedse Forsmark heeft het in 2006 maar weinig gescheeld of er was daar een zogenaamde meltdown met alle vreselijke gevolgen van dien. Bovendien blijft het onverstandig op kernenergie over te gaan zolang opslagprobleem onopgelost is.

Volgens de algemeen-secretaris van de werkgevers in het noorden is er “niet zoveel op tegen” om een kerncentrale in de Eemshaven te bouwen. Politici doen er beter aan hun nek uit te steken voor echte duurzaamheid en energiebesparing. Door weer over kernenergie te gaan roepen erkennen ze het falen van de Nederlandse klimaat- en energiepolitiek. De deur open zetten naar kernenergie is een valkuil waar je alleen in kunt trappen als je opgeeft te knokken voor alternatieven.

Erik de Graaf

Peuteren in de kogelgaten van Willem van Oranje

Afgelopen zondag is de moord op Willem van Oranje gereconstrueerd, las ik op Teletekst. Ik stel me voor hoe de stand-in voor Balthasar Gerards bijna 425 jaar na dato achter zijn pilaar vandaan sprong om de Vader des Vaderlands naar de andere wereld te helpen.

Onderzoekers hebben de schietproef eergisteren nagespeeld in de hal in het Prinsenhof in Delft, waar op 10 juli 1584 een van de belangrijkste politieke moorden uit de Nederlandse geschiedenis werd gepleegd. Ze hopen te achterhalen of het door Gerards gebruikte pistool krachtig genoeg is geweest voor de verwonding van de prins én de inslag in de muur.

Nou, ik kan voorspellen dat de onderzoekers van de zomer zullen concluderen dat de kogelgaten in de “moordhal” niet alleen door de aanslag op Oranje kunnen zijn veroorzaakt. De kogelgaten werden in de loop der jaren flink vergroot door het gepeuter van spelende kinderen. Ik ben er persoonlijk getuige van geweest. Sterker: ik heb driftig meegepeuterd. Het was een van mijn vroegste historische ervaringen.

De plek waar Willem van Oranje werd vermoord maakte op mij als tienjarige een verpletterende indruk. In mijn herinnering bracht ik urenlang met wildvreemde kinderen door in de moordhal. Niemand kon van de kogelgaten afblijven. Er was ook geen suppoost die er iets van zei. Pas veel later werd de plek afgeschermd. Eerst met een touw, nog later met een glazen plaat. Ik verheug me al op het onderzoeksrapport.

Erik de Graaf

Grensoverschrijdend tegen kolencentrales

Afgelopen woensdag protesteerden op het Duitse waddeneiland Borkum 850 mensen met fakkels tegen drie aan de rand van het waddenzeegebied geplande kolencentrales. Twee ervan moeten op Nederlands grondgebied verrijzen, in de Eemshaven. De derde een paar tientallen kilometers verder aan de andere kant van de Eems in het Duitse Emden.

Het was een zee van fakkels op de boulevard van Borkum. De demonstranten werden bijgestaan door de plaatselijke brandweer, die met zwaailichten de demonstratie ondersteunde. “Wij willen er met deze fakkels voor zorgen, dat bij de politici hier en in ons buurland het licht aangaat”, zei Christian Schäfer van de Bezorgde Burgers van Borkum (BBB). “Wij zullen onze Borkumer belangen en onze schone Borkumer lucht verdedigen”.

Aan de Nederlandse kant van het wad was het minder druk. Toch schijnen ook daar zo’n 150 mensen te hebben gefakkeld voor het goede doel. Toch een opvallend verschil in aantal. Waarom blijven de reacties in Nederland op de geplande bouw van kolencentrales zo lauw?

Erik de Graaf

Scheids zonder te fluiten

Af en toe word ik gebeld door de wedstrijdcoördinator van de VV Warffum. Ik mag dan weer een wedstrijdje fluiten. Gisteren stond ik voor het eerst na de winterstop op de mat voor de wedstrijd Warffum Meisjes C tegen de combinatie Holwierde/Godlinze Meisjes C.

De wedstrijd was aardig in evenwicht, maar de Warffumse meiden gingen aanzienlijk efficiënter met de kansen om. Na een 5-3 ruststand werd het uiteindelijk 10-5 voor Warffum. Leuke wedstrijd voor allemaal. Het allerleukst vond ik dat ik geen enkele keer voor een overtreding heb hoeven fluiten. De meiden kregen wel eens een bal tegen hun hand, maar dat was zo overduidelijk aangeschoten en per ongeluk dat ik liet doorspelen. De enige keer dat ik het spel neerlegde was toen een meisje van Holwierde haar veters moest strikken.

Waar ik wel op moest letten was wie mocht ingooien als de bal was uitgegaan. Geel gooit of groen gooit, riep ik dan zonder te fluiten. Meestal was het overduidelijk. Bij twijfel van de scheids, bijvoorbeeld na een rare kluts, losten de meiden het zelf op. Geen greintje onsportiviteit. Ik heb ervan genoten.

Erik de Graaf

Vreugde en verdriet om Stalins dood

5 maart 1953

Vreugde van de Duitser Erwin Jöris in de Goelag Archipel:
“Eerst moesten we bij 40 tot 50 graden vorst een koelhuis bouwen. Later mocht ik in een kolenmijn werken, waar de temperatuur in ieder geval een stuk draaglijker was”. Na Stalins dood in maart 1953 werd het regime in de werkkampen milder. Kleine gebeurtenissen wezen op veranderingen. “In 1954 mocht ik bijvoorbeeld voor het eerst een kaartje naar huis sturen. Ik geloofde er niets van dat het in Berlijn aan zou komen, maar het werd het eerste levensteken voor mijn vrouw sinds vier jaar.”

Verdriet van de Nederlandse Indonesiëweigeraar Jurrien Dubbelboer in Oost-Berlijn, hopend op politiek asiel:
“Het was een bijzondere tijd om in Oost-Berlijn te leven. De stad lag nog voor een groot deel in puin, het was nog maar acht jaar na de oorlog. De mensen waren vooral met wederopbouw en toekomst bezig. Dat zie je achteraf ook op de foto’s die ik maakte. Veel tevreden arbeiders, die vóór hun regime demonstreerden. Het ging me ook meer om de bouwactiviteiten dan om de puinhopen uit het verleden. Toen Stalin in maart 1953 overleed was de stemming bedrukt. Ook ik was in en in verdrietig”.

Erik de Graaf