Ik ben wéér niet geselecteerd, maar ik had dan ook al in een vroeg stadium aangekondigd dat ik vanwege de mensenrechtensituatie niet naar China zou gaan. De Chinese regering doet er ondertussen alles aan om te voorkomen dat de Olympische Spelen gepolitiseerd worden.Maar wat blijkt? China is recordhouder in het boycotten van Olympische Spelen om… u raadt het al: politieke redenen. Al in 1956 bleef China afwezig bij de spelen van Melbourne, omdat het IOC kort daarvoor Taiwan als lid had toegelaten. En dat paste niet in Pekings “één-China-politiek” (Nederland boycotte toen overigens mee, maar dan vanwege de inval van de Russen in Hongarije). Twee jaar later stapte China zelfs uit het IOC, omdat dat volhardde in het Taiwanese lidmaatschap. Om dezelfde reden waren de Chinezen afwezig in Rome in 1960, Tokio in 1964, Mexico Stad in 1968, München in 1972 en Montreal in 1976.
In 1979 keerde China terug in het IOC, omdat Taiwan voortaan als Chinees Taipei moest deelnemen. Dat betekende niet dat China enthousiast meesportte in 1980 in Moskou. De Russische inval in Afghanistan was reden voor opnieuw een boycot, ditmaal in het spoor van de Verenigde Staten (Nederland deed opmerkelijk genoeg wel mee in Moskou). Sinds 1984 (Los Angelos) is China trouw aanwezig op de Olympia, zelfs in Zuid-Korea in 1988.
De eerste olympische medaille van 2008 is een soort oeuvreprijs: 7 x olympische boycot voor China. Hoezo gaan sport en politiek niet samen?
Erik de Graaf
Geen opmerkingen:
Een reactie posten