Wijnand Duyvendak is in opspraak doordat hij heeft bekend in 1985 te hebben ingebroken bij het Ministerie van Economische Zaken. Bij die inbraak werden documenten over plannen voor nieuwe kerncentrales in Nederland buitgemaakt.
Al jarenlang is bekend dat Duyvendak in de jaren tachtig tot de radicale tak van de linkse beweging behoorde. Regelmatig werd hij in verband gebracht met acties uit het verleden. De bekentenis kan dan ook nauwelijks verbazen. Ik juich het toe dat hij er nu (eindelijk) mee op de proppen komt. In zijn boek, zo begrijp ik uit de voorbeschouwingen, kijkt Wijnand terug op zijn ontwikkeling tot GroenLinks parlementair politicus. Zijn radicale actieverleden is een fase in zijn politieke biografie, waar hij niet omheen kan en blijkbaar ook niet wil. Het gaat erom hoe hij die fase in het boek beoordeelt. Daarnaar ben ik dan ook erg benieuwd.
In Nova gaf Wijnand gisteravond toe dat hij de publiciteit deze week niet slim heeft aangepakt. Een schuldbekentenis in een uitnodiging voor een boekpresentatie is ook een uitnodiging tot ongebreideld speculeren in pers en politiek. Beter had hij zijn onthulling kunnen bewaren voor de presentatie op 20 augustus, waardoor niet de pers en de politiek maar hijzelf de nuances had kunnen aanbrengen. Clairy Polak probeerde Wijnand ook spijt te laten betuigen voor de inbraak in 1985 zelf. Daar kwam hij voor mijn gevoel niet soepel uit. Hij gaf aan dat hij dergelijke acties nu afwijst en contraproductief acht en dat de parlementaire politiek in zijn politieke ontwikkeling het primaat heeft gekregen. Een mea culpa voor de inbraak zelf kreeg hij niet (of niet duidelijk?) over zijn lippen, waarschijnlijk omdat hij niet in één klap zijn halve politieke Werdegang in twijfel wilde trekken.
De discussie doet me een beetje denken aan de ophef van een paar jaar geleden over de “straatvechtersfoto” van de Grüne minister van Buitenlandse Zaken Joschka Fischer. Hij plaatste de klappen die hij op een demonstratie in Frankfurt aan de politieagent uitdeelde in het perspectief van de jaren zeventig, maar ook in zijn persoonlijke politieke biografie. Zijn radicale tijd was een deel van zijn politieke ontwikkeling. Zonder die periode was hij niet geworden wie hij was, stelde hij. Dat vond ik sterk. De politieke tegenstanders deden wel pogingen aan zijn ministersstoel te zagen, maar hij bleef fier overeind.
Hopelijk blijft ook Wijnand overeind. Laat iedereen blij zijn dat die “boef” van weleer een uitstekend parlementariër is geworden, die zijn methoden van voorheen duidelijk achter zich gelaten heeft. En dat hij zowel toen als nu geweld zoals bij de Makrobranden afwees. Hij zei het in Nova en ik geloof dat het zo is.
Erik de Graaf
Al jarenlang is bekend dat Duyvendak in de jaren tachtig tot de radicale tak van de linkse beweging behoorde. Regelmatig werd hij in verband gebracht met acties uit het verleden. De bekentenis kan dan ook nauwelijks verbazen. Ik juich het toe dat hij er nu (eindelijk) mee op de proppen komt. In zijn boek, zo begrijp ik uit de voorbeschouwingen, kijkt Wijnand terug op zijn ontwikkeling tot GroenLinks parlementair politicus. Zijn radicale actieverleden is een fase in zijn politieke biografie, waar hij niet omheen kan en blijkbaar ook niet wil. Het gaat erom hoe hij die fase in het boek beoordeelt. Daarnaar ben ik dan ook erg benieuwd.
In Nova gaf Wijnand gisteravond toe dat hij de publiciteit deze week niet slim heeft aangepakt. Een schuldbekentenis in een uitnodiging voor een boekpresentatie is ook een uitnodiging tot ongebreideld speculeren in pers en politiek. Beter had hij zijn onthulling kunnen bewaren voor de presentatie op 20 augustus, waardoor niet de pers en de politiek maar hijzelf de nuances had kunnen aanbrengen. Clairy Polak probeerde Wijnand ook spijt te laten betuigen voor de inbraak in 1985 zelf. Daar kwam hij voor mijn gevoel niet soepel uit. Hij gaf aan dat hij dergelijke acties nu afwijst en contraproductief acht en dat de parlementaire politiek in zijn politieke ontwikkeling het primaat heeft gekregen. Een mea culpa voor de inbraak zelf kreeg hij niet (of niet duidelijk?) over zijn lippen, waarschijnlijk omdat hij niet in één klap zijn halve politieke Werdegang in twijfel wilde trekken.
De discussie doet me een beetje denken aan de ophef van een paar jaar geleden over de “straatvechtersfoto” van de Grüne minister van Buitenlandse Zaken Joschka Fischer. Hij plaatste de klappen die hij op een demonstratie in Frankfurt aan de politieagent uitdeelde in het perspectief van de jaren zeventig, maar ook in zijn persoonlijke politieke biografie. Zijn radicale tijd was een deel van zijn politieke ontwikkeling. Zonder die periode was hij niet geworden wie hij was, stelde hij. Dat vond ik sterk. De politieke tegenstanders deden wel pogingen aan zijn ministersstoel te zagen, maar hij bleef fier overeind.
Hopelijk blijft ook Wijnand overeind. Laat iedereen blij zijn dat die “boef” van weleer een uitstekend parlementariër is geworden, die zijn methoden van voorheen duidelijk achter zich gelaten heeft. En dat hij zowel toen als nu geweld zoals bij de Makrobranden afwees. Hij zei het in Nova en ik geloof dat het zo is.
Erik de Graaf
4 opmerkingen:
Pormes en Duyvendak: vertrouwen en integriteit
Twee jaar geleden heeft de Eerste Kamerfractie van GroenLinks het vertrouwen in senator Pormes opgezegd. Het partijbestuur van GroenLinks heeft hem geroyeerd en verzocht zijn zetel op te geven. Hij zou de partij niet volledig en juist over zijn radicale verleden geïnformeerd hebben. Kiezersbedrog. De senator is uiteindelijk opgestapt.
Nu blijkt een soortgelijke kwestie met Tweede Kamerlid Wijnand Duyvendak te spelen.
Het verschil is dat partijbestuur en fractie het vertrouwen in Duyvendak hebben uitgesproken. Wijnand Duyvendak zou namelijk in 2002, kandidatencommissie, partijbestuur en Kamerfractie volledig en juist over zijn radicale verleden geïnformeerd hebben. Dus ook over het feit dat hij in 1985 betrokken zou zijn geweest bij een inbraak bij het ministerie van economische zaken in Den Haag. Iets dat hij tot nu toe altijd ten stelligste ontkende. Duyvendak: “Dat ik betrokken was bij deze specifieke acties is nieuws. Dat heb ik niet eerder naar buiten gebracht.” Wat nu speelt is dus niet de vertrouwensrelatie tussen kamerlid en fractie of partij. Wat speelt hier, is de vertrouwensrelatie tussen enerzijds kamerlid, Kamerfractie en partijbestuur en anderzijds de achterban en de kiezers. De politieke top van GroenLinks heeft ervoor gekozen om de inbraak van Duyvendak te verzwegen. Al 6 jaar lang. Het wordt nu door Duyvendak zelf in zijn boek ‘Klimaatactivist in de politiek’ en passant onthuld. De media hebben dit niet laten passeren. De verontwaardiging is groot. In de Tweede Kamer zijn de partijen boos en vragen zich af of de Duyvendak ‘het beroep van kamerlid niet in diskrediet brengt’.
Schaadt dit niet het onderling vertrouwen tussen partijtop en partijleden?
Schaadt dit niet het imago en de geloofwaardigheid van GroenLinks ten opzichte van haar achterban, leden en kiezers?
Twee jaar geleden was ik betrokken bij ‘GroenLinks integer’, een initiatief van verontruste GroenLinksers. Aanleiding was de zaak Pormes. Inzet was de integriteit van de partij op de agenda te zetten. Een gezonde debat ontstond. Beleid werd ontwikkeld. Maar wat heeft de partij geleerd?
Weblog GroenLinks Integer (2006): http://cadat.blogs.com/groenlinks_integer/
Er zijn vraagtekens te zetten nu bij Duyvendak. Dat wél ! Maar tsja, bij welke partij is er nooit eens iets aan de hand. Overigens kunnen wij wel blij zijn (jawel: ik sympathiseer óók met het GroenLinksgedachtengoed !) dat de gemeenteraadsverkiezingen nog even op zich laten wachten, toch ?!
Flipper
http://alwaystraffic.blog.com
Over klimaatactivist gesproken:
http://www.popgroningen.nl/forum/viewtopic.php?t=22
Flipper
Een reactie posten