Naamgenoot: de striptekenaar

Naamgenoten. U kent het waarschijnlijk wel. U leest ineens dat er nóg iemand rondloopt met uw voor- en achternaam…

… in oktober 2003 las ik in NRC Handelsblad over de jeugdidyllen van Erik de Graaf. “Vroeger, toen was alles beter! De boer werkte op het land, moeder de vrouw stond achter het aanrecht, kinderen bakten elkaar poetsen en Bromsnor hield het tevreden glimlachend in de gaten.” Zo begon de recensie van twee debuutbundels (!?) van de striptekenaar Erik de Graaf. De verhalen speelden zich af in de vroege jaren zestig, die nog sterk de sfeer van de jaren vijftig ademden.

"Erik de Graaf heeft in de jaren zestig een onbezorgde jeugd in Vlaardingen gehad", las ik tot mijn verbazing. Heeft hij het over mij, dacht ik, en hoe weet hij dat van die onbezorgde jeugd? Wie was die striptekenaar Erik de Graaf? Uit mijn Vlaardingse jeugd, ook in de jaren zestig, herinnerde ik me één naamgenoot, die in een flat aan Philips de Goedestraat woonde op pakweg 200 meter van onze flat. Geen familie. Echt leren kennen had ik hem ook nooit. Of hij nu die striptekenaar is weet ik niet.

Het toeval wilde dat ik me in 2003 als historicus ook bezighield met de “lange jaren vijftig” (tot pakweg 1965), die lang niet altijd terecht bekendstaan voor hun spruitjeslucht. In de weken na de recensie in de NRC werd ik regelmatig door collega’s gevraagd of ik ook kon tekenen en of ik een ander medium voor mijn archiefonderzoek naar de jaren vijftig had gevonden. Uiteindelijk gaf ik steeds maar weer toe dat ik slechts een naamgenoot en vroeger zelfs plaatsgenoot van de striptekenaar was.

Inmiddels heb ik drie van zijn vijf strips in mijn kast staan. De eerste twee moest ik speciaal bestellen bij mijn boekhandelaar. "Heeft u Verbleekte herinneringen van Erik de Graaf, meneer?" "We kunnen het voor u bestellen, hoe is uw naam?", antwoordde de boekhandelaar. Hij keek vreemd op toen ik die noemde.

De tekeningen van mijn naamgenoot zijn werkelijk prachtig. Of “grafisch geslaagd”, zoals de recensent van de NRC dat duur noemde. Van de verhalen was de recensent minder onder de indruk. Hij vond ze in feite saai, maar zag over het hoofd dat ze de periode, waarin de jeugdidyllen zich afspeelden, heel goed verbeeldden. Op de weblog van de striptekenaar Erik de Graaf kunt u zelf er een idee van opdoen.

Erik de Graaf