Blunder Eemshavenweg kost "maar" een miljoentje

In recordtempo werden onze GroenLinkse vragen aan het college over de panne bij de renovatie van de Eemshavenweg beantwoord. Vorige week donderdag ingediend, dinsdagavond beantwoord. Hulde, maar het ging dan ook om een flinke blunder die afgelopen woensdag nog in de Commissie Economie & Mobiliteit aan de orde gesteld kon worden.

Vorige week meldde het Dagblad van het Noorden dat de Eemshavenweg, oftewel de N46 van Groningen naar de Eemshaven, na de renovatie van de afgelopen maanden een te smalle verharding naast de lijnen had. Volgens de gedeputeerde was het een kwestie van belijning, dat eenvoudig en voor weinig geld op te lossen was.

Uit de beantwoording van de vragen bleek dat de zaak toch wat ernstiger en ook kostbaarder was dan de gedeputeerde op RTV Noord deed geloven. Het herstel zal toch weer een week of acht in beslag nemen, nadat de weg net maandenlang traject voor traject afgesloten is geweest. En het zal weer een slordig miljoentje kosten. Opvallend dat de gedeputeerde altijd wel weer geld vindt in een hoekje van het provinciehuis als het de financiering van blunders gaat.

Erik de Graaf

Defensie bezet Groningse camping

Het zal je gebeuren. Je zit rustig op de camping voor je tent en plotseling valt het Nederlandse leger binnen. Het gebeurde in juli op camping Roodehaan in het Noord-Groningse Warfhuizen. Zonder enige aankondiging of vorm van overleg was de camping het middelpunt van een militaire oefening van tientallen militairen en hun materieel. Tot grote schrik van de campinggasten.

Eergisteravond behandelde de gemeenteraad van De Marne een boze brief van de campingbaas. De burgemeester zei verbijsterd te zijn over de militaire actie en had de verantwoordelijke commandant op het matje geroepen. “Een camping bezetten, wie haalt het in zijn hoofd”. Volgens de burgemeester zijn harde afspraken gemaakt om te voorkomen dat Defensie “voor de zoveelste keer” de regels overtreedt.

In 2002 was ik zelf getuige van een schandelijke militaire oefening in het Marnegebied. Op een regenachtige najaarsdag sloegen zwaar gecamoufleerde militairen hun tenten op voor de hoofdingang van het asielzoekerscentrum in Ulrum. Snel sloeg de onrust toe onder de vaak al zwaar getraumatiseerde azc-bevolking. Medewerkers van COA en van Vluchtelingenwerk, waarvan ik indertijd coördinator was, hebben nog heel wat gesprekken moeten voeren om de bewoners zich weer veilig te laten voelen.

Erik de Graaf

Duur foutje bij renovatie Eemshavenweg

Er is een kostbare fout gemaakt bij de renovatie van de Eemshavenweg, de N46 van Groningen naar de Eemshaven. De bermverharding blijkt aan beide kanten van de weg vijftien centimeter te smal. Dat berichtte het Dagblad van het Noorden gisteren.

Op TV Noord had de gedeputeerde Henk Bleker (CDA) het ’s avonds helemaal niet over een te smalle bermverharding. Volgens hem is het een kwestie van belijning. De lijnen zijn te dicht bij de rand van het asfalt aangebracht. Dat is het hele eiereten, leek de gedeputeerde te suggereren. Een foutje, maar relatief eenvoudig op te lossen.

Het is de vraag wie het bij het rechte eind heeft, het Dagblad of de gedeputeerde. Veel wijst erop dat Bleker mis zit en de blunder voor radio en tv bagatelliseerde. De fractie van GroenLinks heeft vandaag schriftelijke vragen ingediend. We willen een helder overzicht van de geconstateerde fouten. Ook willen we weten wie verantwoordelijk is voor de blunders en of het bericht klopt dat vanwege bezuinigingen geen puin is gestort ter versteviging van de kanten van de weg. Dat zou een schandaal zijn, omdat daarmee de veiligheid van de weggebruiker in het geding is. Bovendien vraagt GroenLinks waarom Bleker in het openbaar zo om de hete brij heen draaide met een theorie die zijn eigen ambtenaren toch vermoedelijk wel uit zijn hoofd hadden kunnen praten.

Het is duidelijk dat het laatste woord hierover nog niet is gesproken. Het kan nog wel eens een duur foutje blijken te zijn. Eerst wachten we de antwoorden maar af.

Erik de Graaf

Berlijnse Muur (1961 - 1989 - 2008)

Het is weer 13 augustus. In 1961 werd de Berlijnse Muur gebouwd, die het symbool werd van de Koude Oorlog. De val van de Muur op 9 november 1989 markeerde ook het einde van die strijd tussen oost en west. Bij het 25-jarig jubileum van de Muur, op 13 augustus 1986, maakten we met de Werkgroep Antimilitarisme Overal de scheiding van een stad zichtbaar in de Herenstraat in Groningen. Een zelfgemaakte Muur verdeelde Groningen-West van Groningen-Oost. Acteurs maakten karikaturen van de Amerikaanse en Russische contrahenten. Vredesbewegers paradeerden als NAVO- of Warschaupact-soldaten langs hun kant van de Groningse Muur.

Zachte actie in Groningen. Veel leuke reacties, een leuke dag.

Erik de Graaf

Chinees goud op onderdeel Olympiaboycot

Ik ben wéér niet geselecteerd, maar ik had dan ook al in een vroeg stadium aangekondigd dat ik vanwege de mensenrechtensituatie niet naar China zou gaan. De Chinese regering doet er ondertussen alles aan om te voorkomen dat de Olympische Spelen gepolitiseerd worden.

Maar wat blijkt? China is recordhouder in het boycotten van Olympische Spelen om… u raadt het al: politieke redenen. Al in 1956 bleef China afwezig bij de spelen van Melbourne, omdat het IOC kort daarvoor Taiwan als lid had toegelaten. En dat paste niet in Pekings “één-China-politiek” (Nederland boycotte toen overigens mee, maar dan vanwege de inval van de Russen in Hongarije). Twee jaar later stapte China zelfs uit het IOC, omdat dat volhardde in het Taiwanese lidmaatschap. Om dezelfde reden waren de Chinezen afwezig in Rome in 1960, Tokio in 1964, Mexico Stad in 1968, München in 1972 en Montreal in 1976.

In 1979 keerde China terug in het IOC, omdat Taiwan voortaan als Chinees Taipei moest deelnemen. Dat betekende niet dat China enthousiast meesportte in 1980 in Moskou. De Russische inval in Afghanistan was reden voor opnieuw een boycot, ditmaal in het spoor van de Verenigde Staten (Nederland deed opmerkelijk genoeg wel mee in Moskou). Sinds 1984 (Los Angelos) is China trouw aanwezig op de Olympia, zelfs in Zuid-Korea in 1988.

De eerste olympische medaille van 2008 is een soort oeuvreprijs: 7 x olympische boycot voor China. Hoezo gaan sport en politiek niet samen?

Erik de Graaf

Regie

Vanochtend schreef David Rietveld over het belang dat bij GroenLinks in Den Haag (lokaal bedoel ik) aan persberichten wordt gehecht. Elk persbericht wordt door minstens twee anderen, in gevoelige zaken zelfs door vijf, nagekeken. Rietveld betwijfelt of dat bij de persberichten van de Tweede Kamerfractie ook zo gaat.

Het is de vraag of een uitnodiging voor een boekpresentatie van de fractie uitgaat, maar beter was het geweest als Wijnand daar ook wat vreemde blikken op had laten werpen. Dat vindt hij inmiddels vermoedelijk zelf ook wel. David Rietveld noemt nog enkele missers, waarin blijkt dat de partijleiding niet adequaat op de ophef heeft gereageerd. Ik kan me grotendeels in zijn analyse vinden.

Vanmiddag vond ik tussen mijn mail een nieuw slecht opgesteld persbericht (wel met kop, maar zonder staart!), dat sterk de indruk wekt dat Wijnand weer alleen op kantoor was. In het bericht verdedigt Wijnand zichzelf tegen de beschuldiging van De Telegraaf dat hij wel degelijk RaRa-verdachte zou zijn geweest. Los van de kwaliteit van het persbericht verbaas ik me erover dat Wijnand deze verdediging zelf moest schrijven (als er überhaupt al op zulke “ouwe koeien” gereageerd moet worden). Het komt zo wat klungelig en wanhopig over. Waar is de partijleiding? Waar is Femke? Dag, dag!, staat er op haar weblog, maar wie voert ondertussen de regie bij GroenLinks in deze “onnodige noodtoestand”?

Erik de Graaf

Wijnand

Wijnand Duyvendak is in opspraak doordat hij heeft bekend in 1985 te hebben ingebroken bij het Ministerie van Economische Zaken. Bij die inbraak werden documenten over plannen voor nieuwe kerncentrales in Nederland buitgemaakt.

Al jarenlang is bekend dat Duyvendak in de jaren tachtig tot de radicale tak van de linkse beweging behoorde. Regelmatig werd hij in verband gebracht met acties uit het verleden. De bekentenis kan dan ook nauwelijks verbazen. Ik juich het toe dat hij er nu (eindelijk) mee op de proppen komt. In zijn boek, zo begrijp ik uit de voorbeschouwingen, kijkt Wijnand terug op zijn ontwikkeling tot GroenLinks parlementair politicus. Zijn radicale actieverleden is een fase in zijn politieke biografie, waar hij niet omheen kan en blijkbaar ook niet wil. Het gaat erom hoe hij die fase in het boek beoordeelt. Daarnaar ben ik dan ook erg benieuwd.

In Nova gaf Wijnand gisteravond toe dat hij de publiciteit deze week niet slim heeft aangepakt. Een schuldbekentenis in een uitnodiging voor een boekpresentatie is ook een uitnodiging tot ongebreideld speculeren in pers en politiek. Beter had hij zijn onthulling kunnen bewaren voor de presentatie op 20 augustus, waardoor niet de pers en de politiek maar hijzelf de nuances had kunnen aanbrengen. Clairy Polak probeerde Wijnand ook spijt te laten betuigen voor de inbraak in 1985 zelf. Daar kwam hij voor mijn gevoel niet soepel uit. Hij gaf aan dat hij dergelijke acties nu afwijst en contraproductief acht en dat de parlementaire politiek in zijn politieke ontwikkeling het primaat heeft gekregen. Een mea culpa voor de inbraak zelf kreeg hij niet (of niet duidelijk?) over zijn lippen, waarschijnlijk omdat hij niet in één klap zijn halve politieke Werdegang in twijfel wilde trekken.

De discussie doet me een beetje denken aan de ophef van een paar jaar geleden over de “straatvechtersfoto” van de Grüne minister van Buitenlandse Zaken Joschka Fischer. Hij plaatste de klappen die hij op een demonstratie in Frankfurt aan de politieagent uitdeelde in het perspectief van de jaren zeventig, maar ook in zijn persoonlijke politieke biografie. Zijn radicale tijd was een deel van zijn politieke ontwikkeling. Zonder die periode was hij niet geworden wie hij was, stelde hij. Dat vond ik sterk. De politieke tegenstanders deden wel pogingen aan zijn ministersstoel te zagen, maar hij bleef fier overeind.

Hopelijk blijft ook Wijnand overeind. Laat iedereen blij zijn dat die “boef” van weleer een uitstekend parlementariër is geworden, die zijn methoden van voorheen duidelijk achter zich gelaten heeft. En dat hij zowel toen als nu geweld zoals bij de Makrobranden afwees. Hij zei het in Nova en ik geloof dat het zo is.

Erik de Graaf

De brug bij Tinallinge

Twee jaar geleden had de gemeente Winsum al bijna een sloopvergunning verleend voor de Nieuwe Til (Gronings voor brug) over de Rasquerdermaar ter hoogte van Tinallinge. Gelukkig trokken oplettende omwonenden aan de bel. Door hun speurwerk bleek net op tijd dat de oude Peerdentil al in december 2000 tot Rijksmonument was uitgeroepen. Het waterschap Noorderzijlvest mocht de cultuurhistorische brug dus niet slopen en vervangen door een betonnen kolos.

Vandeweek las ik in de krant dat de monumentale brug in oude luister hersteld gaat worden. Het waterschap gaat de Peerdentil voor bijna een half miljoen restaureren. Mooi succesje voor de omwonenden, waar we allemaal van kunnen genieten.

Erik de Graaf

In september en oktober 2006 schreef ik al over de Peerdentil.

Warffumer bijenpoepschandaal

Warffum haalt de laatste dagen weer volop de landelijke pers. Zowel de Telegraaf als het Parool berichtten over het "Warffumer bijenpoepschandaal", waarover ik in december 2006 al eens schreef. Ook TV Noord wiijdde er gisteravond een item aan.

Autohandelaar Bakker trekt fel van leer tegen de schijtende bijten van imker Dirk Blanken. De autohandelaar beweert jaarlijks twintig- á dertigduizend euro schade op te lopen, omdat zijn uitgestalde occasions in bescheten staat minder goed verkoopbaar zijn. Bakker wekt bovendien de onzinnige indruk dat je in Warffum geen was buiten kunt hangen of veilig over straat kunt zonder door bijen geraakt te worden. Ik woon ongeveer net zover van Dirks bijenvolken als de autohandelaar. Inderdaad heb ik ook wel eens bijenpoepjes op mijn bolide. Ik veeg ze af en toe van het dak en heb niet de indruk dat ze schade aan de heilige koe veroorzaken. De heerlijke honing van Dirks bijen is me dan ook meer waard dan die paar poepjes.

De actie van een autohandelaar tegen de bijen van een imker lijkt mij de wereld op zijn kop. Auto’s staan volgens mij niet onmiddellijk bekend als milieuvriendelijk of gezond. Ook het wasgoed blijft niet altijd smetteloos wit door de uitlaatgassen. Een beetje terughoudendheid zou de autobranche passen. Straks moeten uit bescherming voor de autolak alle vogels uit de woonkernen worden verdreven. Vogelpoep bijt pas echt in de lak. Ook lindebomen lopen gevaar te worden gekapt, want daar moet je auto in de bloesemtijd ook niet onder geparkeerd staan.

In eerste instantie heeft de rechter de bezwaren van de autohandelaar van de hand gewezen. Autohandelaar Bakker laat het er echter niet bij zitten. In augustus dient het hoger beroep. Dan moet volgens de autohandelaar “duidelijk worden wat zwaarder weegt in dit land: de belangen van een bedrijf met acht medewerkers of de belangen van een hobbyimker” (citaat uit Ommelander Courant). De jurisprudentie lijkt me voorlopig in het voordeel van de bijen.

Erik de Graaf