Kampioenen

Vanochtend stond ik al om kwart over negen Langs de Lijn. Op de verschillende helften van ons thuisveld speelde VV Warffum E1 en E2 gelijktijdig hun wedstrijden. E1 was afgelopen dinsdag al onbereikbaar geworden voor de concurrentie en hoefde alleen de ongeslagen status maar in stand te houden. Dat lukte met een keurige 7-0 of 8-0 overwinning op SIOS uit Sauwerd. Zelfs trainer Sander was de tel kwijt. De “mannen” van E1 hebben een prachtig seizoen gedraaid. Ongeslagen en met een doelsaldo van 108 voor en 4 tegen.

Warffum E2 moest het kampioenschap vandaag nog binnenslepen. Tegen concurrent De Fivel was een gelijkspel voldoende. Bij verlies zou De Fivel kampioen zijn. Het werd een zinderende wedstrijd. De Fivel streed voor de laatste kans. De teams waren aan elkaar gewaagd, maar de eerste helft was voor De Fivel. Ruststand 0-2. Na een speech van de leiders Hendrik en Harry herpakte Warffum zich in de tweede helft. De achterstand werd keurig weggewerkt. In het laatste kwartier golfde het spel heen en weer. Beide ploegen hadden de winnende kunnen maken, maar gelukkig voor Warffum bleef het bij een terechte 2-2.

Na afloop mocht ik als trotse voorzitter de teams feliciteren. Alle E’ers kregen een beker en de trainers en leiders een welverdiende bos bloemen. Daarna kregen de kampioenen een rondrit op een open wagen door het dorp. Gelukkig vielen er geen bekers onder de wielen. Daarin zijn we handiger dan in Madrid en Amsterdam.

Erik de Graaf

Een oorlogsmonument in de Balkan

Het schoot me vanmiddag door de actualiteit van vandaag weer in de herinnering. Bijna twee jaar geleden kwam ik aan in Lukovo aan de Adriatische Zee, gelokt door de camping die op de recente kaart van Kroatië aangegeven stond. “Nee, die is er al bijna twintig jaar niet meer”, vertelde de eigenaar van het enige restaurant in het dorp. “Hier kun je alleen appartementen huren”.

Vroeger was er dus wel een camping in Lukovo. Vlak achter de plek aan de haven waar ik dagelijks verse broodjes kocht bij de bestelwagen van de bakker stond nog steeds het blauwe receptiegebouwtje. Het metalen dak was verbogen, de dikke glazen ruiten gedeeltelijk gebroken, maar tot mijn verbazing lag tussen de oude Joegoslavische folders nog een complete campingadministratie van 1980 tot eind augustus 1991. Het was alsof de beheerder in de chaos van de beginnende Balkanoorlog van de ene op de andere dag had besloten te vertrekken. De Oost-Duitser Josef Bittermann was op 28 augustus 1991 de laatst vertrekkende buitenlandse gast. Overigens pas de dertigste van dat jaar. De Balkan was indertijd om voor de hand liggende redenen niet erg in trek als toeristische bestemming.


In het grote campingboek werden alle buitenlandse campinggasten in Lukovo opgeschreven. Veel Duitsers, Oostenrijkers en Italianen, maar hier en daar ook Nederlanders (uit Nizozemska). Van 20 tot 28 augustus 1985 verbleef bijvoorbeeld de Nederlandse Julia Kemperman (paspoortnummer T-939261) op de camping van Lukovo. Vermoedelijk samen met haar Duitse vriend Andreas Greiner, hoewel het natuurlijk ook toeval kan zijn dat zij als enige twee campinggasten op dezelfde dag aankwamen en vertrokken. Julia en Andreas herinneren zich ongetwijfeld nog het Oostenrijkse gezin Steiner, dat in diezelfde dagen met drie kleine, waarschijnlijk krijsende kinderen in Lukovo kampeerden.

Het was bizar hoe de administratie in 1991 door de campingbeheerder was achtergelaten. Zo mogelijk nog wonderlijker was dat ze al die jaren in de receptija was blijven liggen. Ik beschouwde het maar als een bijzonder oorlogsmonument.

Erik de Graaf

Partijloos

Ik heb er lang over gedaan, maar vorige maand is het er toch van gekomen. Na vele jaren van actieve politiek heb ik mijn lidmaatschap van GroenLinks opgezegd.

Al langer volgde ik de politieke daden van GroenLinks met gekrulde tenen. Ik was al enkele jaren lid uit gewoonte en uit verbondenheid met de krimpende, linkse minderheid binnen de partij. Eind vorig jaar heb ik me gemengd in de discussie over de missie naar Kunduz, die nog steeds naar mijn mening militair is en niet politioneel. In blogs op de Planeet Groenlinks, in discussies in het noorden, binnen Kritisch GroenLinks en op het congres in Utrecht in februari heb ik gewezen op de politieke en militaire risico’s van de missie. Bovendien zijn er niet-militaire, politieke alternatieven aangedragen om Afghanistan vooruit te helpen. Helaas vonden die weinig gehoor. De discussie over Kunduz had voor mij op het congres een teleurstellende afloop. Vorige maand, op 26 april, werd de missie “in een rare show” (ik was dat “gek genoeg” eens met generaal Couzy) bezegeld.

De keuze voor de omstreden missie naar Kunduz was niet mijn enige punt van onvrede. Ook het lonken naar het politieke midden, en met name naar D66, zinde mij al jaren niet. Langzaam maar zeker brokkelde de basis af, die mij met de GroenLinkse politiek verbond. En dan levert dat politieke ergernissen en ergernisjes op, die stukje bij beetje een emmer vullen. De bijzondere wisseling van de w/macht eind 2010 bijvoorbeeld vond ik, nog geen half jaar na het congresbesluit om Femke nog een termijn te gunnen, geen partijdemocratisch hoogstandje. In april irriteerde mij het voorstel van kamerlid Liesbeth van Tongeren om een referendum te houden over kernenergie. Hierdoor werd van de mogelijke bouw van nieuwe kerncentrales een strategische discussie gemaakt, terwijl ik een principieel “nee, bedankt!” wilde horen. En toen ik kamerlid Bruno Braakhuis op 26 april in Nieuwsuur “namens D66 en GroenLinks” over de bankencrisis hoorde praten voelde ik mij op geen enkele manier door hem politiek vertegenwoordigd.

De emmer was vol. Overvol. De bekende druppel deed hem overlopen. Vorige maand schreef ik het partijbureau om mijn lidmaatschap van GroenLinks met pijn in mijn hart op te zeggen. Ik blijf echter groen. En links ook. Ik moet alleen nog zien hoe ik daar voortaan uiting aan geef.

Erik de Graaf