Groen en links

Eind augustus logeerde ik bij mijn vriend Harald Terpe in Rostock. Ik heb hem in 1981 leren kennen aan een fantastisch strand aan de Zwarte Zee in Bulgarije. We hebben sindsdien altijd onregelmatig contact behouden. In Warffum, in Rostock en verder op feesten en begrafenissen.

De wereld is veranderd in dertig jaar. We woonden in de Koude Oorlog in twee tegenovergestelde politiek- en militair-strategische blokken. We werden verondersteld elkaars vijanden te zijn, maar dat lukte niet zo goed. Aan het eind van de jaren tachtig werd Harald het gezicht van Neues Forum in de Oost-Duitse havenstad Rostock. Na 1989 zat hij daar jarenlang in de gemeenteraad. In 2005 werd hij gekozen als Bondsdaglid voor de Grünen. Inmiddels zit hij in zijn tweede termijn. In 2013 zijn er opnieuw verkiezingen.

De discussies aan de keukentafel in Rostock gingen eind augustus veel over de politiek. Over het succes van de Grünen in Duitsland, over de malaise in GroenLinks. Ik vertelde over de parlementaire GroenLinkse steun aan de militaire politiemissie naar Kunduz en over het Lente- of Kunduz-Akkoord, waarmee de Kamerfractie deed alsof ze regeringsverantwoordelijkheid had voordat ze ook maar in de buurt van het pluche kwam.

Harald kwam in de grüne fractie toen de rood-groene coalitie net beëindigd was na de Duitse verkiezingen van 2005. Het kostte een jaar, vertelde hij, om de meeregeermodus uit te schakelen. Voorstellen werd in die tijd onbewust een Kompromissbereitschaft meegegeven, die in de nieuwe oppositiesituatie niet meer nodig was. Na dat jaar is afgesproken dat in elk grün voorstel voortaan een groene en een sociale component moet zitten. Het leek soms wat gekunsteld, maar het werkte wel. De partij klom weer uit het dal.

Groen en links, het kan dus wel. Maar alleen als je bij jezelf blijft.

Erik de Graaf